วันสุดท้าย ฮิโรชิมา MR. Two Bomb /sk

ชื่อเรื่อง  วันสุดท้าย ฮิโรชิมา MR. Two Bomb

ผู้แต่ง : วิลเลียม โคลส์
ผู้แปล : คำเมือง

เรื่องย่อ

อีกเพียง 90นาที เมืองนี้จะถูกถล่มหายไปจากผิวโลกด้วยระเบิดปรมาณูอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว... ย้อนรอยอดีต ที่อิงจากเรื่องจริงของวันอันสุดแสนเลวร้ายวันหนึ่งในประวัติศาสตร์มนุษยชาติ

ทดลองอ่าน

                  เท่าที่ผมรู้ คงจะมีพวกเราประมาณสิบสองคนที่รอดชีวิตจากระเบิดปรมาณูทั้งที่ฮิโรชิม่าและนากาซากิ   คำถามที่ผมถูกถามมากกว่าอื่นใดก็คือ   ผมรู้สึกว่าตัวเองโชคดีหรือเปล่า   เทพยดาฟ้าดินอยู่ข้างผมใช่ไหม ทำให้ผมรอดจากระเบิดปรมาณูที่ไม่ใช่แค่ลูกเดียว แต่เป็นสองลูกด้วยกัน   หรือว่าการที่ผมกระเสือกกระสนจากนรกที่ฮิโรชิม่า ไปยังนรกเจ็ดขุมที่นากาซากิ เป็นเพียงการเล่นสนุกของเบื้องบน

                  พูดสั้นๆ  เรื่องที่คนอยากรู้ก็คือ   เบื้องบนประทานพรหรือสาปส่งลงทัณฑ์ผม

                  ผมเข้าใจดีว่า ทำไมนักศึกษาผู้ปราดเปรื่องที่มาพบผมเพื่อแสวงหาความรู้ จึงกลับไปด้วยความงุนงง  ในทางหนึ่งคงกล่าวได้ว่า ผมโชคร้ายอย่างที่สุดแล้วที่อยู่ในฮิโรชิม่าในวันที่ 6 สิงหาคม 1945   ที่อื่นใดในโลกล้วนน่าอยู่กว่าเมืองนั้น ในเช้าที่ฟ้าใสแปรเปลี่ยนเป็นสีคราม แต่การรอดชีวิตจากฮิโรชิม่า และตรงดิ่งไปยังนากาซากิเพื่อรับรังสีปรมาณูอีกรอบนั้น คงจะต้องเรียกว่า “โชคร้ายยกกำลังสอง”แน่นอน นี่ยังไม่ต้องพูดถึงว่า นากาซากิไม่ควรโดนทิ้งระเบิดตั้งแต่แรกแล้ว  ระเบิดลูกที่สองนั้นมีเป้าหมายที่โคคุระ   ในวันที่ 9 สิงหาคม   เครื่องบินทิ้งระเบิดบี 29 อยู่เหนือโคคุระ พร้อมจะทิ้งสัมภาระแห่งความตายในอีกไม่กี่วินาที แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือ เมฆเคลื่อนเข้ามาปิดบังทัศนะวิสัย   และเครื่องบินที่ชื่อบ็อคส์ คาร์ ก็หันหัวลงใต้เพื่อทิ้งระเบิดใส่นากาซากิ   ที่ซึ่งผมไปรออยู่เก้าสิบนาที เพื่อเผชิญชะตากรรมของตัวเอง

                  ด้วยเหตุนี้ เมื่อมองอย่างถ้วนทั่วแล้ว จึงถือได้ว่าผมโชคร้ายอย่างแท้จริง

                  จะอย่างไรก็ตามผมไม่ตาย   ผมรอดมาได้แต่ใช่ว่าผมจะรอดโดยปราศจากบาดแผล  หากแต่ผมมีชีวิตอยู่มาจนเขียนเล่าเรื่องราวของตัวเองได้   และถ้ามองในแง่นั้น ผมช่างโชคดีเหลือหลาย  ใครๆ รู้จักผมดีเพราะระเบิดสองลูกนั่น   เด็กๆ บนถนนจะชี้ชวนกันดูผม   พวกเขาตั้งชื่อผมว่า “คุณระเบิดสองลูก”   พอวันเวลาผ่านไปหลายปีเข้า ชื่อนี้ก็กร่อนเหลือเพียง “ระเบิดสองลูก”   แล้วผมก็ชอบชื่อนั้นในที่สุด   แม้มันจะไม่สื่อความเป็นตัวตนของผมทั้งหมด   แต่ระเบิดสองลูกนั่น      คือสิ่งที่ทำให้ผมเป็นผมในทุกวันนี้

                 นอกจากผมจะเชื่อว่าตัวเองโชคดีแล้ว มีอีกเรื่องที่ผมเชื่อว่าเป็นความจริง ก็คือ ผมเป็นหนึ่งในผู้โชคดีที่สุดที่ยังมีชีวิตอยู่   โชคที่ว่านั้น ใช่แค่ว่าผมรอดจากระเบิดสองลูกนั่นมาได้ แถมยังเดินออกมาอีกฟากหนึ่งโดยยังมีชีวิตอยู่  ทว่า ระเบิดสองลูก (ลิตเติ้ล บอยและแฟ็ต แมน ตามที่พวกแยงกี้ตั้งชื่อ)   ได้เปลี่ยนแปลงชีวิตผม   มันทิ้งบาดแผลไว้ให้ผม และทำให้เกิดอะไรอีกหลายอย่าง

                 หนังสือเล่มนี้ไม่ใช่คำขอโทษ สำหรับระเบิดสองลูกนั่น   ไม่ใช่คำขอโทษของคนอเมริกันหรือญี่ปุ่น   ไม่ใช่การวิเคราะห์ว่า สงครามเกิดขึ้นได้อย่างไร   ทั้งยังไม่ใช่การประเมินว่า ระเบิดปรมาณูสองลูกนั่นได้ทำให้สงครามยุติลงเร็วขึ้นหรือไม่   และแน่นอน ไม่ใช่เพื่อลดคุณค่าหรือทำให้ความทุกข์ทรมานของเหยื่อนับแสน และครอบครัวของพวกเขาบรรเทาเบาบางลง

               ผมอยู่มาหลายประเทศ ตั้งแต่สงครามสิ้นสุดรวมถึงประเทศของแยงกี้ศัตรูเก่าของเราด้วย   นั่นส่งผลให้สิ่งที่ผมจะเขียนต่อไปนี้ ไม่ได้เคร่งเครียดอย่างเรื่องที่คนอื่นเขียนถึงระเบิดปรมาณูทั้งสองลูก   แต่ก็นั่นละ ตัวผมเองไม่ใช่คนเคร่งเครียดจริงจังอะไร   ชีวิตผมมีเรื่องทุกข์ระทมหม่นหมองมากมาย   แต่ผมก็มีเรื่องดีๆ ในชีวิตใช่น้อย   ถึงแม้ว่า ผมคงจะไม่มีวันลืมสิ่งที่เกิดขึ้นในฮิโรชิม่าและนากาซากิ (หรือถ้าจะพูดให้ถูกคือ ผมไม่อาจลืมสิ่งที่ได้ประสบมาในเมืองชะตาขาดทั้งสอง)   แต่ผมเลือกที่จะคิดถึงสิ่งดีๆ ในชีวิตแทน

                 สิ่งที่งอกเงยขึ้นจากเถ้าถ่านของฮิโรชิม่า และนากาซากิคือ ต้นอ่อนอันน่าอัศจรรย์ที่ผมไม่คู่ควรกับมันแม้แต่น้อย   ในหมู่คนที่รอดชีวิตจากระเบิดปรมาณูที่ถูกขนานนามว่า ฮิบากุฉะ   ไม่มีใครไหนเลยที่ไม่สมควรได้รับความสุขยิ่งไปกว่าผมอีกแล้ว

                 ดังนั้น ทุกวันนี้ ผมถึงนึกขอบคุณโชควาสนาอันยิ่งใหญ่ ที่ถูกเสือกไสมาสู่หน้าตักผม   เมื่อใดที่ผมคิดถึงความทุกข์ระทมหม่นหมองแสนสาหัส ที่เกิดจากระเบิดสองลูกนั้น     ผมได้แต่ร้องไห้ให้กับความสุขเพียงน้อยนิดที่ผมมี

                 มีวีรชนมากมายในฮิโรชิม่าและนากาซากิ   ชายและหญิงที่ลุกขึ้นเผชิญหน้ากับสถานการณ์ และทุ่มเทจนสุดความสามารถ มีเด็กๆ ที่ต่อสู้ดิ้นรนกับบาดแผลที่ได้รับต่อมานานนับทศวรรษ แต่ผมไม่ได้เป็น

                 หนึ่งในนั้น   ผมไม่ใช่วีรบุรุษ   แม้จะมีชีวิตรอดจากการระเบิดทั้งสองครั้ง   ผมก็ไม่เคยทำอะไรที่นับได้ว่าเป็นความกล้าหาญเลย   อือ... อาจจะมีครั้งหนึ่ง แต่สิ่งที่ผมทำนั้น น่าจะถูกกระตุ้นแบบเดียวกับสัญชาตญาณของสัตว์ป่า มากกว่าจะเป็นการจงใจทำอย่างกล้าหาญ

                  เรื่องจริงก็คือ ก่อนระเบิด ผมคือผู้ชายที่เลวทรามต่ำช้าน่ารังเกียจ   คุณเองก็อาจจะชิงชังผมไม่น้อย   และหากย้อนคิดขึ้นมา   แม้แต่ผมก็คงจะชิงชังตัวเอง